پاسخ اجمالی:
وى از نژاد ترك و خادم و كاتب امام حسين(ع) بود و با زبان عربى آشنايى داشت. روز عاشورا از امام اذن گرفت و به ميدان رهسپار شد و پس از آنكه جنگ نمایانی کرد به زمين افتاد. امام(ع) بر بالينش حاضر شدند و چون ابراز علاقه او را نسبت به خود دیدند گريان شده، در كنارش نشستند و صورت بر جبينش نهادند و غلام در این حال به درجه رفیع شهادت نائل آمد.
پاسخ تفصیلی:
وى از نژاد ترك و خادم و كاتب امام حسين(عليه السلام) بود.(1) و با زبان عربى آشنايى داشت.(2) از امام اذن گرفت و به ميدان رهسپار شد و در حالى كه اين گونه رجز مى خواند:
«اَلْبَحْرُ مِنْ ضَرْبِي وَطَعْنِي يَصْطَلِي *** وَالْجَوُّ مِنْ سَهْمِي وَ نَبْلي يَمْتَلِي
إذا حُسامِي في يَميني يَنْجَلِي *** يَنْشَقُّ قَلْبُ الْحاسِدِ الْمُبَجَّلِي»
(از ضربت شمشير و نيزه ام دريا شعله ور مى شود و فضا از نيزه ها و تيرهايم پر مى گردد. هنگامى كه شمشيرم در دست راستم به گردش درآيد، قلب حسود پاره مى شود).(3)
وى پس از آنكه به زمين افتاد امام(عليه السلام) بر بالينش حاضر شد و چون مشاهده كرد غلام نسبت به آن حضرت اظهار علاقه مى كند، امام گريان شد و در كنارش نشست و صورت بر جبينش نهاد. غلام كه از اين همه محبت به وجد آمده بود، شادمان شد و فرياد زد: «مَنْ مِثْلي وَ ابْنُ رَسُولِ اللهِ واضِعٌ خَدَّهُ عَلى خَدِّي»؛ (كيست همانند من كه پسر پيامبر صورتش را بر صورتم قرار داده است) اين را گفت و به درجه رفيع شهادت نايل آمد.(4)
در اينجا مى بينيم امام(عليه السلام) در لحظه شهادت صورت بر صورت غلامش مى گذارد يعنى همان ابراز محبتى را كه درباره فرزند شجاع و دلبندش على اكبر(عليه السلام) مى كند، درباره غلامش نيز روا داشت. يعنى اينها همه مجاهدان و شهيدان راه خدا هستند و همه آنها عزيز و گرامى اند، و همه در يك مسير و براى يك هدف جهاد كردند و شربت شهادت نوشيدند.(5)
تا کنون هیچ نظری برای این مطلب درج نشده است.