آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

گاه انسان به مرحله اى از بلوغ فکرى و فرهنگى مى رسد که مى تواند با استفاده مستمر از اصول و تعلیماتى که نبى خاتم، به طور جامع در اختیار او گذارده راه را ادامه دهد، بى آن که احتیاج به شریعت تازه اى داشته باشد؛ زیرا با وجود نقشه کلى و جامع، نیازى به نقشه دیگر نخواهد بود و فقط نظارت کلى بر اجراى این اصول و قوانین لازم است که امامان معصوم آنرا بر عهده می گیرند.

پاسخ این سؤال با توجه به یک نکته روشن مى شود، و آن این که: گاه انسان به مرحله اى از بلوغ فکرى و فرهنگى مى رسد که مى تواند با استفاده مستمر از اصول و تعلیماتى که نبى خاتم، به طور جامع در اختیار او گذارده، راه را ادامه دهد، بى آن که احتیاج به شریعت تازه اى داشته باشد.

این درست به آن مى ماند که: انسان در مقاطع مختلف تحصیلى، در هر مقطع نیاز به معلم و مربى جدید دارد تا دورانهاى مختلف را بگذراند، اما هنگامى که به مرحله دکترا رسید، و مجتهد و صاحب نظر در علم یا علوم مختلفى گردید، در اینجا دیگر به تحصیلات خود نزد استاد جدیدى ادامه نمى دهد، بلکه به اتکاء آنچه از محضر اساتید پیشین، و مخصوصاً استاد اخیر دریافته، به بحث و تحقیق و مطالعه و بررسى مى پردازد، و مسیر تکاملى خود را ادامه مى دهد، و به تعبیر دیگر نیازها و مشکلات راه را با آن اصول کلى که از آخرین استاد در دست دارد حل مى کند.

بنابراین، لزومى ندارد با گذشت زمان همواره دین و آئین تازه اى پا به عرصه وجود بگذارد (دقت کنید).

و به تعبیر دیگر، انبیاى پیشین براى این که انسان بتواند در این راه پر نشیب و فرازى که به سوى تکامل دارد، پیش برود هر کدام قسمتى از نقشه این مسیر را در اختیار او گذاردند، تا این شایستگى را پیدا کرد که نقشه کلى و جامع تمام راه را، به وسیله آخرین پیامبر، از سوى خداوند بزرگ، در اختیار او بگذارد.

بدیهى است، با دریافت نقشه کلى و جامع، نیازى به نقشه دیگر نخواهد بود، و این در حقیقت، بیان همان تعبیرى است که در روایات خاتمیت آمده، و پیامبر اسلام را آخرین آجر، یا گذارنده آخرین آجر کاخ زیبا و مستحکم رسالت شمرده است.

اینها همه، در مورد عدم نیاز به دین و آئین جدید است، اما مسأله رهبرى و امامت که همان نظارت کلى بر اجراى این اصول و قوانین و دستگیرى از واماندگان در راه مى باشد، مسأله دیگرى است که انسان، هیچ وقت از آن بى نیاز نخواهد بود.

به همین دلیل، پایان یافتن سلسله نبوت هرگز به معنى پایان یافتن سلسله امامت نخواهد بود، چرا که «تبیین» و «توضیح این اصول» و «عینیت بخشیدن و تحقق خارجى آنها» بدون استفاده از وجود یک رهبر معصوم الهى ممکن نیست.(1)