آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

پیش بینی آغاز جنگ جهانی سوم که احتمالا جنگ اتمی باشد و باعث از بین رفتن تمام موجودات زنده شود، باعث نفی اعتقاد به ظهور مصلح جهانی نمی شود؛ زیرا این پیش بینى ها صرفا روى احتمالاتى است که از شرایط موجود به نظر مى آید و هیچ بعید نیست که اضطراب و ناراحتى و پریشانى فعلى، براى آماده شدن دنیاى بشریّت براى پذیرفتن این حکومت الهى باشد و سرانجام مصلح جهانی صفحه زمین را از ظلم بیدادگرى پاک مى سازد.

پیش بینى هایى که براى درگیر شدن جنگ اتمى مى شود غالباً جنبه حدس و تخمین دارد و با توجّه به این که حوادث سیاسى تحت هیچ برنامه و قانونى نیست، غالباً قابل پیش بینى قطعى نمى باشد. قدر مسلّم این است که در شرایط فعلى احتمال وقوع جنگ سوّم هست و احتمال این که این جنگ اتمى باشد نیز بعید نیست; امّا هیچ کس بطور قطع نمى تواند بگوید که جنگ سوّم اجتناب ناپذیر است، همچنان که بطور قطع نمى توان گفت این جنگ اتمى خواهد بود، زیرا ممکن است خداوند سهم بیشترى از عقل نصیب سران کشورهاى جهان کند و با دوراندیشى بیشتر حوادث دنیا را مطالعه کنند و از دست زدن به امورى که آتش جنگ سوّم را مى افروزد، خوددارى نمایند و یا لااقل استعمال «سلاح اتمى» را بکلّى تحریم کنند.
بنابر این، عقیده عموم مسلمانان و مخصوصاً جمعیّت شیعیان دنیا که طبق مدارک مسلّم دینى در انتظار یک مصلح جهانى به سر مى برند که از طرف «آفریدگار جهان» این مأموریّت بزرگ را پیدا مى کند و سرانجام صفحه زمین را از ظلم بیدادگرى پاک مى سازد و یک حکومت جهانى با یک تشکیلات صحیح به وجود مى آورد، با این گونه حدسیّاتى که درباره وقوع جنگ سوّم مى شود هیچ گونه منافاتى ندارد؛ زیرا همان طور که گفته شد این پیش بینى ها متّکى به یک اساس قطعى و مسلّم نیست و صرفاً روى احتمالاتى است که از شرایط موجود به نظر مى آید و هیچ بعید نیست که اضطراب و ناراحتى و پریشانى فعلى، براى آماده شدن دنیاى بشریّت براى پذیرفتن این حکومت الهى باشد؛ زیرا وقتى دنیاى مادّى ببیند که با اصول مادّیگرى نه تنها قدرت اصلاح جامعه بشرى را ندارد بلکه روز به روز وضع را وخیم تر و وحشتناک تر مى کند، ناچار تن به یک حکومت الهى در خواهد داد.
اگر ما هم گاه گاهى از احتمال وقوع جنگ سوّم جهانى صحبت کرده ایم، به این منظور بوده که اگر تنها مقدّرات انسان به دست همین شرایط مادّى باشد، چنین سرانجامى محتمل خواهد بود و احتمال آن کافى است که انسان را وادار به تجدیدنظر در راهى که امروز در پیش گرفته است بنماید.(1)