«رضا» به معناي ترك اعتراض بر مقدّرات الهيّه در ظاهر و باطن است که افضل مقامات دين و نشانه ايمان است. این صفت باعث می شود انسان به علم و حکمت و درجه انبیاء برسد و بدون حساب وارد بهشت شود. رضا، ثمره «محبت» است؛ چرا که وقتی محبت زیاد باشد سختی و ناراحتى و جراحتى را درک نمی کند یا لااقل به خاطر محبوب آنها را تحمل می کند. محِبّ الهی هم ممكن است در اثر بلاء احساس ناراحتى كند ولى به خاطر يقين به اجر اُخروى راضى باشد.