اسلام به ما اجازه داده درباره مصالح و مفاسد احكام بحث نماييم و از آن آگاه شويم، ولى چنان نيست كه اگر فلسفه حكمى براى ما قابل درك نباشد، بتوانيم آن را ترك كنيم. این مدعا دو دلیل دارد: 1- در قرآن مجيد و روايات اسلامى به طور مرتب در مورد فلسفه احکام بحث شده است و این دليل بر جواز بحث و گفتگو درباره آن است. 2- بسيارى از اصحاب پيامبر اكرم(ص) يا ائمه اطهار(ع) از اين پيشوايان بزرگ در مورد علل احكام سؤال مى كردند و آنها پاسخ هاى روشنى مى دادند و اين خود امضاى عملى از جانب معصومين(ع) نسبت به اين كار است.

در زمان رحلت پیامبر(ص) سه خطر مهم موجودیت اسلام را تهدید مى کرد؛ امپراتورى روم، امپراتورى ایران و منافقین داخلى. با وجود این مثلث خطرناک، آیا معقول است که پیامبر اکرم(ص) امت اسلامى و دین اسلام را که از هر سو در محاصره خطرها بودند و دشمنان از هر طرف در کمین نشسته بودند، بدون یک رهبر معین به حال خود رها کند؟ در حالی که می دانست نداشتن رهبر واحد، به هرج و مرج و نزاع قبیله اى خواهد انجامید و دشمنان از این نزاع و اختلاف و کشمکش سود خواهند برد.

با بررسی کتاب مقدس و گزارش هایی از آن، که در کتب اسلامی موجود است به این نتیجه می رسیم که در طول تاریخ برخی از مطالب این کتاب، تغییرات بسیار زیادی را به خود دیده است. همانند رسالت پیامبر(ص). از سویی اختلاف نقل های کتاب مقدس، ممکن است ناشی از اشتباه در نقل قول از ناحیه راویان مسلمان و یا نسبت های دروغین برای اثبات حقانیت دین اسلام باشد. هم چنین ممکن است ناشی از وجود نسخه های متعدد کتاب مقدس در مناطق مختلف و یا بواسطه تغییرات تدریجی در ترجمه ها باشد، که این موارد از مصادیق تحریف به شمار می آید.