در وجود انسان، استعدادها و شايستگي ها و نيروهاى بالقوّه اى نهفته شده که اگر درست رهبرى شود به بالاترين درجات تكامل مادّى و معنوى مى رسد. او آزاد است از استعدادهاى خلاّقش در اين راه استفاده كند، ولى آزاد نيست كه آنها را به هدر دهد، آزاديهاى توأم با رعايت موازين اخلاقى به انسان آزادى واقعى مى دهد. بنابراین اخلاق نه انسان را محدود مى كند و نه غرائز خداداد را سركوب مى نمايد، بلكه كار اخلاق بهره گيرى از آزادى انسان در مسير سعادت و رهبرى غرائز براى رسيدن به كمال مطلوب است.