واقعه حرّه در ذى الحجّه سال 63 هجرى واقع شد. پس از حادثه خونین کربلا و آگاهى مردم از ماهیّت یزید و اعلام قیام از سوى «عبداللّه بن حنظله » و برخى دیگر از صاحب نفوذان، انقلابى در مدینه آغاز شد و اهالی مدینه با خلع یزید از خلافت، خانه امیر او را محاصره کردند. یزید لشکر عظیمى فراهم ساخت. فرمانده سفاک یزید پس از محاصره مدینه، به قتل و غارت مدینه پرداخت و کشتار وسیعى را در این شهر به راه انداخت. در این فاجعه از بزرگان مهاجر و انصار هزار و هفتصد تن و از سایر مسلمین ده هزار تن به قتل رسیدند.

پس از شهادت امام حسين(ع) مردم مدينه نيز به خشم آمدند. حاكم مدينه با اشاره يزيد گروهى از بزرگان شهر را به دمشق فرستاد تا از نزديك، خليفه را ببينند و از مراحم وى برخوردار شوند تا مردم را به اطاعت از حكومت وى تشويق كنند... يزيد نزد آنان نيز از مجالس شراب خوارى و سگ بازى و ساز و آواز و فسق و فجور كوتاهى نكرد... نمايندگان به مدينه بازگشتند و در اجتماع مردم اين شهر اعلام كردند كه: «ما از نزد شخصى برگشته ‏ايم كه دين ندارد، شراب مى ‏خورد... اينك شما را شاهد مى ‏گيريم كه او را از خلافت بركنار كرديم».