ابن ابی الحدید در كتابش 24 روایت از بزرگان حدیث اهل سنت در فضایل حضرت علي(ع) آورده است، از جمله روايتي است كه پيامبر(ص) فرمود: «كسى كه مسرور مى شود همچون من زندگى كند و همچون من از دنيا برود و ساكن بهشت جاويدانى شود كه خداوند آن را غرس كرده پس بايد علي را بعد از من دوست دارد و دوست او را نيز دوست داشته باشد و به امامان پس از من اقتدا كند كه آنها از عترت من اند؛ از باقيمانده گِل من سرشته شدند و خداوند فهم و دانش به آنان داده است. واى بر كسانى از امت من كه آنها را تكذيب كنند و نسبت به من قطع رحم كنند! خداوند هرگز آنها را مشمول شفاعت من نكند!».

بازگو كردن فضائل از سوي امام علي(ع) از باب معرفي خويشتن است نه خودستايي؛ چون بسيارى از مردم ممكن است به موقعيت شخص بزرگى آشنا نباشند و از افكار و علوم و برنامه هاى تربيتى او بهره نگيرند؛ آيا او نبايد خود را به مردم معرفى كند؟ اگر شخص طبيبِ ماهر و متخصص در رشته هاى مختلف طبّى، تابلو بزرگى بر سر درِ مطبّ خود نصب كند و رتبه هاى علمى خود را يكى بعد از ديگرى بر آن بنويسد تا مردم او را بشناسند و از علم و تجربه او بهره گيرند، آيا خودستايى است يا معرفى كردن در برابر ناآگاهان؟ از اين گذشته يكى از مراحل شكر نعمت هاى الهى، بازگو كردن آن است كه مورد تأكيد «قرآن» هم قرار گرفته و حضرت علي(ع) هم به دستور «قرآن» عمل نموده است.