قرآن«تقوا» را نقطه مقابل«فجور» و جایگاه آن را «قلب» و نتیجه آن را «ادب» می داند. از مجموع آیات قرآن، چنین استفاده مى شود که تقوا همان احساس مسئولیت و تعهدى است که به دنبال رسوخ ایمان در قلب، بر وجود انسان حاکم مى شود و او را از فجور و گناه باز مى دارد و به نیکى و پاکى و عدالت دعوت مى کند، اعمال آدمى را خالص و فکر و نیت او را از آلودگى ها مى شوید. کما اینکه ریشه لغوى این کلمه نیز از«وقایة» می باشد که به معنى کوشش در حفظ و نگهدارى چیزى است.