رهبانیت از ماده رهبه، به معنی ترس از خدا گرفته شده و مصداقی از زهد و بی اعتنایی نسبت به دنیاست. بر اساس آیه 27 سوره حدید، رهبانیت در آئین مسیح نبوده و پیروانش آن را پس از او ابداع کردند. در آغاز، نوعى زهدگرائى و از ابداعات نیک، محسوب مى شد، اما پس از مدتی، این سنت به انحراف گرائید و با امورى مخالف فرمان الهى و حتى گناهان زشتى آلوده گردید. این گروه حتی حقّ رهبانیت ابداعی خود را نیز رعایت ننمودند، و به نام زهد، دام ها بر سر راه خلق گسترانیدند، و دیرها و مرکز فساد را در آئین مسیح(ع) به وجود آوردند.