قيامهاى فراوانی پس از نهضت امام حسين (ع) صورت گرفت و بزرگترين آنها انقلاب عباسيان بود كه در سال 132 هجرى به پيروزى رسيد و بساط حكومت بنى اميه را برچيد. نيرومندترين عامل پيروزى عباسيان در اين انقلاب، شرح ستمگريهاى بنى اميه نسبت به بنى هاشم و مظلوميت اين خاندان بود و از نظر تحريك خشم مردم بر ضد بنى اميه، ياد آورى شهادت امام حسين (ع) بيشترين تأثير را داشت.
حكومت هشتاد ساله بنى اميّه، جز در سال هاى محدودى، مملوّ از ، نابسامانى ها، درگيرى ها، و مشكلات عظيم ود. در واقع بنى اميّه پس از شهادت امام حسين(ع) روى آرامش به خود نديدند، همواره با قيام هاى خونينى مواجه شدند كه مايه اصلى همه آنها خونخواهى امام حسين(ع) بود و هر از چندى، قسمتى از قلمروشان از سيطره آنان خارج مى شد. حتّى عبّاسيان در پناه همين شعار خونخواهى امام حسين(ع)، آتش خشم مردم را برافروختند و بساط حكومت ننگين بنى اميّه را برچيدند.
الإمامُ عليٌّ(عليه السلام)
مَنْ آثَرَ على نَفْسِهِ استحَقَّ اسمَ الفضيلةِ
هر که ايثار کند، برازنده نام فضيلت است
ميزان الحکمه، جلد 1، ص 26