واحد به معناى چيزى است كه هيچ گونه جزيى ندارد؛ سپس به هر چيزى كه از نوعى يگانگى برخوردار است اطلاق مى شود. این لفظ شش معنی دارد: واحد نوعی؛ واحد اتصالی؛ بی نظیر؛ چيزى كه قابل تجزيه نيست؛ واحد عددى؛ واحدى كه مبدأ خط است. خدای واحد مفهومش اين است كه نه اجزايى براى او تصوّر مى شود و نه كثرت و تعدّدى. احد نيز از همين ريشه و به معناى واحد است؛ یا اینکه احد به ذاتى گفته مى شود كه تعدّد و كثرت نمى پذيرد، نه در خارج و نه در ذهن، به خلاف واحد كه در خارج یا در ذهن براى آن دوم و سوم تصوّر مى شود.

احد از ماده وحدت است و هر دو اشاره به آن ذاتى است که از هر نظر بى نظیر و منفرد مى باشد. در قرآن واحد و احد هر دو به ذات پاک خداوند اطلاق شده است. هم چنین امام باقر(ع) در حدیثى می فرمایند: «أحد» فردى است یگانه و «احد» و «واحد» یک مفهوم دارد و آن ذات منفردى است که نظیر و شبیهى براى او نیست و «توحید» اقرار به یگانگى، وحدت و انفراد او است.