از نظر امام علي(ع)، خداوند «کعبه» را در شهر «مکّه» قرار داد؛ چون: «اگر خداوند خانه محترمش و مكان هاى انجام وظايف و مناسك حجّ را در ميان باغها و نهرها و سرزمين هاى هموار و پردرخت و پرثمر، مناطق آباد داراى خانه و كاخ هاى بسيار و آبادى هاى به هم پيوسته؛ در ميان گندم زارها و باغ هاى خرّم و پرگل و گياه، در ميان بستان هاى زيبا و پرطراوت و پرآب، در وسط باغستانى بهجت زا و جادّه هاى آباد قرار مى داد، به همان نسبت كه آزمايش و امتحان ساده تر بود، پاداش و جزا نيز كمتر بود». پس علّت انتخاب مكّه براى كعبه، تحمّل بيشتر سختى ها و دريافت پاداش و اجر فزون تر است.

امام علی(ع) درباره ویژگی هاي شهر «مکّه» می فرماید: «خداوند آن را در سنگلاخ ترين مكان ها و بى گياه ترين ريگزارهاى زمين و تنگ ترين درّه ها در ميان كوه هاى خشن و شن هاى نرم و روان و چشمه هاى كم آب و آبادى هاى پراكنده قرار داد كه نه شتر به آسانى در آن پرورش مى يابد و نه اسب و گاو و گوسفند. [نه بناى قابل ملاحظه اى دارد و نه سرزمين زراعى و دامدارى]». به راستى اگر خانه خدا در ميان اين كوه ها قرار نداشت هرگز كسى فكر نمى كرد كه مكّه را محلّ زندگى خود قرار دهد؛ ولى خداوند براى تربيت نفوس و زدودن آثار كبر و غرور چنين منطقه اى را به عنوان برترين معبد روى زمين برگزيده و همه مستطيعان را براى انجام مناسك حجّ به آنجا فرا خوانده است.