انسان ناسپاس با زبان حال مى گويد: من لايق اين نعمت نيستيم، اما در مقابل انسان شکرگزار مى گويد: من لايق و شايسته ام، نعمت را بر من افزون كن. امام صادق(ع) مي فرمايد: «به محض شکرگزاری انسان، خداوند فرمان افزايش نعمت را صادر مى کند». بر این اساس ناسپاسى سبب سلب نعمت ها می شود، اما لطف خداوند سبب تاخیر در مجازات می شود، حال اگر انسان در اين مدت آگاه نشود، مجازات او حتمى است. از سویی ناسپاسى در برابر خالق به ناسپاسي در برابر مخلوق می انجامد و اين صفت سبب بيزارى مردم و انزواى فرد می شود.

کنود به زمینى که چیزى از آن نمى روید می گویند و به انسان ناسپاس و بخیل نیز اطلاق مى شود. و معانی که برخی علما بیان کرده اند، مثل: انسانی که نعمت را فراموش می کند و خیرش کم است و... در واقع به همان ناسپاسى و بخل بر می گردد.