آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

کنود به زمینى که چیزى از آن نمى روید می گویند و به انسان ناسپاس و بخیل نیز اطلاق مى شود. و معانی که برخی علما بیان کرده اند، مثل: انسانی که نعمت را فراموش می کند و خیرش کم است و... در واقع به همان ناسپاسى و بخل بر می گردد.

«کَنُود» به زمینى مى گویند که چیزى از آن نمى روید و به انسان ناسپاس و بخیل نیز اطلاق مى شود.
مفسران براى «کَنُود» معانى زیادى گفته اند، «ابوالفتوح رازى» حدود پانزده معنى در این زمینه نقل کرده است ولى غالباً شاخ و برگ همان معنى اصلى است که در بالا آورده ایم، از جمله این که:
1 ـ «کَنُود» کسى است که مصائبش را با آب و تاب مى شمرد، ولى نعمت ها را فراموش مى کند.
2 ـ «کَنُود» کسى است که نعمت هاى خدا را تنها مى خورد و از دیگران منع مى کند، چنان که در حدیثى از پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله) مى خوانیم«أَ تَدْرُونَ مَنِ الْکَنُودِ»؛ (مى دانید کنود کیست) عرض شد: خدا و رسولش آگاه تر است.
فرمود:«اَلْکَنُودُ الَّذِى یَأْکُلُ وَحْدَهُ وَ یَمْنَعُ رِفْدَهُ وَ یَضْرِبُ عَبْدَهُ»؛ (کنود کسى است که تنها غذا مى خورد و از عطا و بخشش به دیگران خوددارى مى کند و بنده زیردستش را مى زند).(1)
3 ـ «کَنُود» کسى است که در مشکلات و مصائب با دوستان خود هم دردى نمى کند.
4 ـ کسى که خیرش بسیار کم است.
5 ـ کسى که وقتى نعمتى به او برسد، از دیگران دریغ مى دارد و اگر گرفتار مشکلى گردد، ناشکیبائى و جزع مى کند.
6 ـ کسى که نعمت هاى الهى را در معصیت صرف مى کند.
7 ـ کسى که نعمت خدا را انکار مى کند.
ولى همان گونه که گفتیم همه این معانى مصداق ها و شاخ و برگهاى همان ناسپاسى و بخل است. (2)