قرآن در ترسیم فطرت توحیدی انسان می فرماید: «هنگامى که بر کشتى سوار مى شوند خدا را با اخلاص کامل مى خوانند، و غیر او از نظرشان محو مى شود، اما هنگامى که از طوفان و گرداب، رهایى مى بخشد و به خشکى مى رساند باز مشرک مى شوند».  در حقیقت نور توحید در درون همه انسانها نهفته است و آداب و رسوم خرافی و تربیت های غلط بر روی آن پرده می افکند. اما در شدائد که انسان دست خود را از همه اسباب ظاهری کوتاه می بیند بی اختیار به سراغ قدرت ماوراء طبیعت می رود و هر گونه فکر شرک آلود را از دل می زداید.