خداوند در آيات 7 تا 9 سوره غافر (انسان) می فرمايد: «فرشتگانى كه حاملان عرشند و آنها كه گرداگرد آن [طواف مى‏ كنند] تسبيح و حمد خدا مى‏ گويند و به او ايمان دارند و براى مؤمنان استغفار مى‏ نمايند * [عرضه مى‏ دارند] پروردگارا! آنها را در باغهاى جاويدان بهشت كه به آنها وعده فرموده‏ اى وارد كن، همچنين صالحان از پدران و همسران و فرزندان آنها را كه تو توانا و حكيمى * و آنها را از بديها نگاهدار، و هر كس را در آن روز از بديها نگاهدارى مشمول رحمتت ساخته‏ اى و اين است رستگارى بزرگ».

در اين آيات، حاملان عرش الهى راه و رسم دعا را به مؤمنان مى‏ آموزند: نخست تمسك به ذيل نام پروردگار (رَبَّنا). سپس او را به صفات جمال و جلالش ستودن و از مقام رحمت و علم بى پايانش مدد خواستن. سرانجام وارد در دعا شدن، و مسائل را به ترتيب اهميت خواستن و با شرائطى كه زمينه استجابت را فراهم مى‏ سازد مقرون ساختن. سپس دعا را با ذكر اوصاف جمال و جلال او و توسل مجدد به ذيل رحمتش پايان دادن. حاملان عرش الهی در اين دعا روى پنج وصف از مهم ترين اوصاف الهى تكيه مى‏ كنند ربوبيت، رحمت، قدرت، علم و حكمت او.

خداى متعال در سوره «انسان» نعمت های بهشتی را بر مى شمرد و می فرماید: بهشتیان بر تخت تکیه می زنند؛ سایه هاى درختان بهشتى بر آنها فرو افتاده و چیدن میوه هایش براى آنها بسیار آسان است؛ گرداگرد آنها ظرف هائى از نقره و قدح هائى بلورین مى گردانند؛ در آنجا از جام هائى سیراب مى شوند که لبریز از شراب طهور است؛ بر گرد آنها نوجوانان جاودانى مى گردند؛ بر اندام آنها لباس هائى است از حریر نازک سبز، و از دیباى ضخیم و آنها با دستبندهائى از نقره تزیین شده اند و پروردگارشان شراب طهور به آنها مى نوشاند.