برهمائیان درباره انكار بعثت انبياء توجيهاتی دارند؛ از جمله: 1- آنچه پيامبران آوردند، اگر با عقل قابل درک بوده که نیازی به آنان نیست و اگر عقل نمي تواند درك كند، قابل قبول نيست. 2- عقل وجود پروردگار و وجوب شکر او را درک می کند، پس لازم نیست از بشري مانند خود پيروي كنيم. 3- چرا انسان باید به تمام معنا تسلیم كسى باشد که مانند او است. 4- دستورات پيامبران مخالف حكم عقل است. البته اين اشكالات از آنجاست كه برهمائى ها، قدرت علمی و معنوی انبياء و جایگاه آنها به عنوان معلم بشر و قدرت عقل را به درستى نشناخته اند.

امام صادق(ع)، از نظر روایت حدیث و فقاهت و افتاء، از موقعیت شامخی نزد اهل سنت برخوردار بوده بطوری که او را از شیوخ مسلّم «ابو حنیفه» و «مالک بن انس» و ... شمرده اند. کثرت دانش اندوزانی که در محفل درسش حاضر ‌شده و یا از آن حضرت حدیث نقل می کردند، نشان دهنده عظمت شخصیت علمی ایشان است، به طوري كه در مسجد کوفه نهصد نفر از ايشان حديث نقل می كردند. با وجود آنكه بسیاری از محدثان در عهد بنی امیه جرأت نقل حدیث از امام(ع) را نداشتند علمای اسلام از احدی به اندازه آن حضرت حدیث نقل نکرده اند.

مالكيّت خدا نسبت به تمام هستى امر مسلمي است؛ ولى نمي تواند دليل بر تصرفاتِ غير حكيمانه شود؛ يعنى در كنار صفت مالكيت، حكيم بودن قرار دارد و بايد هر دو را پذيرفت. خداوند حكيم نمي آيد تمام هستى را بى جهت يك روز به آتش بكشد و نابود كند يا آن گونه كه اشاعره مى گويند: تمام انبياء و صالحان را به دوزخ بفرستد و اشقيا و ناپاكان را به بهشت. اين كار برخلاف حكمت و قبيح است حتّى از مالك آن؛ پس مالكيّت، دليل بر حُسن هر كارى از سوى مالك نيست، خواه مالك حقيقى و تكوينى باشد يعنى خدا يا صورى و ظاهرى باشد يعني بشر.