اشاعره «كلام الله» را از جنس مفاهيم گرفته و آن را «قديم» می دانند، لذا هر كس آن را حادث بداند كافر می نامند و دليلشان اين است كه قرآن يكى از صفات خدا را تكلّم دانسته و به آن «كلام الله» گفته است. از سویی خدا وجودى است ازلى، پس صفاتش نيز ازلى است و نتيجه گرفته اند كه تكلمِ خدا ازلى است. آنها به خاطر ضعف معلوماتشان ميان صفات ذات و صفات فعل فرق نگذاشته اند. آنچه ازلى است صفات ذات است و صفات فعلی كه عقل ما آن را از خدا انتزاع می كند امورى حادثند و جزو انتزاعات عقلى هستند و قائم به ذات خدا نيستند.

منظور از احاطه پروردگار به همه چیز، وابستگی همه موجودات در ذاتشان به وجود مقدس او است. به تعبیر دیگر، در عالم هستى یک وجود قائم به ذات داریم و بقیه موجودات امکانیه، همه متکى و وابسته به او هستند، که اگر یک دم این ارتباط از میان برداشته شود، همه فانى و معدوم مى شوند. امام علی(ع) در این باره می فرمایند: «خداوند با همه چیز است، اما نه این که قرین آنها باشد، و مغایر با همه چیز است نه این که از آنها بیگانه و جدا باشد».