امام علي(ع) درباره سرنوشت یارانش و نیز سرانجام «بنی امیّه» می فرماید: «آنها [ياران امام(ع)] پس از اتحاد پراكنده شدند و از اصلِ خويش متفرق گشتند، بعضى از آنها به شاخه محكمى چنگ زدند و به هر جاي آن شاخه تمايل يافت، همراه او به آن سو رفتند، اما بزودى خداوند آنها [يارانش] را براى بدترين روزى كه بنى اميّه در پيش دارند متحد خواهد كرد؛ ... به خدا سوگند! آنها [بنى اميّه] بعد از تسلّط و پيروزى، همه آنچه را در دست دارند از دست مى دهند [ذوب مى شوند] آن گونه كه چربى بر روى آتش آب مى شود».

آنها جمعیتى در جنوب جزیره «عربستان» و داراى حکومتى عالى، و تمدنى درخشان بودند  که با ایجاد سدها توانستند قریه هاى آباد ایجاد کنند، ولی مستى نعمت و کمى ظرفیت، باعث شد که راه ناسپاسى  در برابر خداوند پیش گیرند، در نتیجه توسط  سیل نابود شدند.