«اشاعره» مى پندارند كه خداوند داراى اعضا و جوارح است؛ دست، پا، صورت و چشم دارد و به آياتى تمسّک جسته اند كه در آنها واژه هاى «يد، وجه، عين و ساق» به كار رفته است. ولى در اين آيه ها دليلى بر پندار اشاعره وجود ندارد؛ زيرا عبارت «غُلِّ يَدْ» كنايه از عجز و ناتوانى است، در مقابل «بَسْطِ يَدْ» كه كنايه از قدرت و توانايى است و در استعمال رايج عرب با همين معنا به كار مى رود. همچنین عين، در آیات قرآن به معناي عنايت خاصّ است. در واقع مقصود در تمامی این آیات، معنی کنایی است.

بیشتر فقها می گویند: پوشاندن وجه و کفین از حکم حجاب مستثنى است مگر اینکه منشأ فساد و انحرافى گردد. در حالى که جمعى، فتوا به وجوب پوشاندن وجه و کفین داده یا حداقل احتیاط مى کنند. اما در آیه 31 سوره نساء، قرائنى وجود دارد که قول اول را تایید می کند. خداوند می فرماید: «آنها نباید زینت خود را آشکار سازند جز آن مقدار که طبیعتاً ظاهر است» و در ادامه می فرماید: «نها باید خمارهاى خود را بر سینه هاى خود بیفکنند». مفهوم آیه پوشانیدن تمام سر، گردن و سینه است و سخنى از پوشانیدن صورت در آن نیست.