«بداء» در لغت به معناى آشکار شدن است؛ زمانی که مقدّمات کارى در نظر ما از هر جهت مهیّاست، ولى پیشامدهاى غیر منتظره اى رخ مى دهد و آن کار انجام نمى شود در این جا گفته مى شود: «بدا الله انّه لا یرید هذا» یعنى؛ از خداوند آشکار شد که نمى خواهد این کار انجام شود. بنابر این مقصود این نیست که براى خدا آشکار شد، تا مستلزم جهل به تقدیر دوّم باشد بلکه مقصود این است که از خدا براى ما آشکار گشت. آری درباره خدا «ابداء» یعنى اظهار است. یعنی چیزى را که مخفى کرده بود، آشکار مى سازد.