«سَحاب» از مادّه «سَحْب» (بر وزن محو) در اصل به معنى كشيدن است؛ و از آنجا كه ابرها به وسيله بادها كشيده مى شوند، و يا ابرها آب ها را به هر سو مى كشند؛ از این رو به آنها «سحاب» گفته می شود. همچنین گاه از باب تشبیه در معنى سايه و ظلمت به كار مى رود. جالب اينكه در بعضى از آيات به «سقناه» از مادّه «سوق» به معنى راندن، تعبیر شده است. زیرا خداوند بوسیله جریان هوا آن را به جاهای مختلف مى ‌راند.

قرآن در ترسیم چگونگی ورود مجرمان به بهشت می فرماید: «او را بگیرید و در غل و زنجیر کنید * سپس در آتش دوزخ وارد سازید». هم چنین در آیات متعددى تعبیر به «سوق» و راندن شده وجود دارد؛ «مجرمان را [همچون شتران تشنه کامى که به سوى آبگاه مى روند] به سوى جهنم مى رانیم». در حقیقت نه تنها «بهشت» و «دوزخ» کانون «مهر» و «قهر» خدا است، بلکه تشریفات ورود در هر یک از آنها نیز بیانگر همین معنى است.