«روح» در اصل به معنى نفس كشيدن و دميدن است؛ و بعضى از ارباب لغت معتقدند كه «روح» در اصل از «ريح» مشتق شده كه به معنى باد و نسيم هوا است؛ و از آنجا كه روح انسان يعنى همان گوهر مستقل و مجردى كه سرچشمه حيات و تفكّر و انديشه است، جوهر لطيفى است كه از نظر تحرّك و حيات‌ بخش بودن همچون نَفَس و نسيم است، اين واژه در آن به كار رفته است. به علاوه پيوند روح با بدن رابطه نزديكى با نفس كشيدن دارد؛ لذا اين كلمه در مورد روح انسان استعمال شده است.

اکتشافات علمی بشر در قرنهای جدید ثابت کرده است که هر قدر از سطح زمین به نقاط مرتفع تری برویم اکسیژن هوا کم و کم تر می شود و نفس کشیدن را سخت می کند. قرآن مجید این حقیقت را 14 قرن پیش در آیه 125 سوره انعام و ذیل تمثیلی که برای هدایت و ضلالت ذکر کرده، تبیین نموده است.