عمر انسان فراز و نشيب هاى زيادى دارد، اما آنچه مهم است برگ هاى آخر دفتر زندگانى است كه عمر با آن پايان مى پذيرد، از اين رو انبياى الهى نگران سرانجام خويش بودند. حضرت يوسف(ع) پس از رسيدن به آن همه مقامات و نجات از آن همه مشكلات، در آخرين تقاضاي خود از خدا می خواهد كه او را مسلمان بميراند و به صالحان ملحق فرمايد. اميرمؤمنان(ع) در حديثى می فرماید: «حقيقت سعادت آن است كه انسان، سرانجام كارش به سعادت خاتمه يابد و حقيقت شقاوت و محروميت از رحمت خدا آن است كه سرانجام كارِ انسان به شقاوت پايان يابد».

به اعتقاد فیض کاشانی عاقبت بد دو گونه است. 1- انسان موقع مرگ دچار شک می شود و این شک حجاب بین او و خدا می شود و در نتیجه باعث عذاب دائمی شخص می گردد. 2- در لحظه مرگ علاقه زیاد به امور مادی و دنیوی از خود نشان می هد که این حالت باعث دوری از خدا می شود؛ زیرا قلبش در همان حالتِ حُبّ دنیا باقی می ماند و موجب عذاب و حسرتش می شود. تنها، کسی كه عمل صالح و محبت الهی داشته باشد می تواند در موقع مرگ از این بد عاقبتی نجات پیدا کند.