در نگاه اسماعیلیان پیام هاى پیغمبران همان حکمت و فلسفه عقلى است، ولى به خاطر اینکه هر پیامى ظاهرى و باطنى دارد، عقلاء عالم با عقلشان به ظاهر آن رسیده و بسیارى از مواقع از باطن آن باز مى مانند. بنابراین پیامبران در کنار تبیین ظاهر و وضع احکام شرعى، معانى عقلى باطنى آنها را نیز بیان کرده و آنان را به انسان ها مى آموزند.
واژه «تقلید» دو معنا دارد؛ 1- پیروى کورکورانه، که تقلید در عرف عام به این معنا استعمال مى شود. 2- مراجعه افراد غیر متخصّص به افراد متخصّص در مسائل تخصّصى. که اولی بسیار کار ناپسندی است و قرآن هم در آیه 23 سوره زخرف از آن نهی کرده، اما دومی مانند مراجعه بیمار به طبیب لازم و ضروری است. و این گونه مراجعه به دانشمندان، پیروى بدون دلیل نیست؛ بلکه آمیخته با یک دلیل منطقى است و آن این که؛ «نظریّه شخص عالم و متخصّص به حقیقت بسیار نزدیکتر است».
قالَ السجّادُ عليه السّلام :
اِنّى لَمْ اَذْکُرْ مَصْرَعَ بَنى فاطِمَةَ اِلاّ خَنَقَتْنى لِذلِکَ عَبْرَةٌ.
من هرگز شهادتِ فرزندان فاطمه عليها السّلام را به ياد نياوردم ، مگر آنکه بخاطر آن ، چشمانم اشکبار گشت .
بحارالانوار، ج 46، ص 109