زبان، ساده ترين ابزارى است كه آدمى مى تواند در حيات اجتماعى، معانى متصوّره خويش را مورد تبادل و تفاهم قرار دهد؛ از این رو شرايع الهى كه براى هدايت انسانها آمده و با آنان سخن گفته، از همين شيوه معمولى و متعارف بهره جسته است و چون روى سخن با مردم است، بايد با زبانى قابل فهم براي ايشان باشد. «قرآن» در ميان قوم عرب نازل گرديد و با زبان عربيِ رسا و آشكار بر آنان عرضه شده است. در واقع زبان قرآن، زبان مردمی است كه مورد خطاب قرار گرفته اند كه سهل و آسان و بدون پيچيدگى در بيان بر آنان عرضه شده است.

بحث درباره «وحی»، از اين جهت حائز اهمّيّت است كه پايه شناخت كلام خدا به شمار مى رود. وحی همان سروش غيبى است كه از جانب ملكوت اعلى به جهان مادّه فرود آمده ‌است. «وحى» در لغت به معانى مختلفى آمده‌ از جمله: اشارت، كتابت، نوشته، رساله، پيام، سخنِ پوشيده، اِعلام در خفا، شتاب و عجله و ...؛ لکن هر چه از كلام يا نوشته يا پيغام يا اشاره كه به ديگرى به ‌دور از توجّه ديگران اِلقا و تفهيم شود وحى گفته مى شود. «راغب» در معنی «وحی» می نویسد: «وحی در لغت پیام پنهانی است، لذا الهام را وحی نامیده اند». ابو اسحاق نيز گفته‌ است: «اصل وحى در لغت به معناى پيام پنهانى است، لذا الهام را، وحى ناميده‌اند».

تلقين ميت به عربي گفته مي شود، براي آن كه بعد از مرگ، باطن انسان ظهور مي كند و اگر مسلمان باشد، عربي را مي فهمد و به زبان عربي به خوبي سخن مي گويد. به همین دلیل نبايد گفت كساني كه به عربي آشنا نيستند چگونه در بهشت سخن مي گويند؛ زيرا زبان بهشت، تابع عقيده اهل بهشت است و اصولاً زبان و چهره و اندام به قالبي در مي ‏آيد كه مناسب قلب اين شخص باشد. همانطور که در قیامت، عده ‏اي به صورت انسان و عده ‏اي به صورت حيوان محشور مي شوند و عده ‏اي صورتشان سياه و گروهي صورتشان سفيد است، لغت و زبان نیز چنین است.