اين دو دسته از روايات تضادى با هم ندارد؛ زيرا پيامبر و ائمه(ع) برحسب حال كسى كه قرآن مى خواند به او تأكيد مى كنند بسيار قرآن بخواند ولى وقتى مى بينند به حدّى مى رسد، كه زياد و سريع خواندن به تفكر در آيات ضرر مى زند و هدف اصلى كه فهم و درك است ضايع مى شود، نهى مى كنند و مى گويند: كمتر از يك ماه يا يك هفته برحسب حال سؤال كننده بيش از يك ختم قرآن نكند. توجيهات ديگرى هم در جمع این دو دسته روایات وجود دارد.

از «ابوسعيد ابوالخير» نقل مى كنند كه حالتی به من روى داد که ديگر از كتب و دفاتر خود راحت نمى شدم؛ خداوند به من تفضل كرد كتابها را دور ساخته به قرآن مشغول شدم تا در سوره انعام به اين آيه رسيدم که فرموده: «بگو فقط خدا و آنها را رها کن تا در خذلانشان بازی کنند». دیگر يك آيه هم پيش نرفتم و قرآن را گوشه اى گذاردم!. عجبا از این روش و حال آنکه در روایات ائمه(ع) داریم که هر سه روز يك ختم قرآن مى كردند و قرائت ده آيه از قرآن را باعث دوری از غفلت دانسته و تشویق به ختم قرآن می نمودند.