مشركان می پنداشتند: ذات خدا بالاتر از آن است كه عقل ما به او راه يابد، و منزه تر از آن است كه ما مستقيماً او را مورد عبادت قرار دهيم؛ بنابراين بايد به كسانى روى آوريم كه ربوبيت و تدبير اين عالم، از سوى خداوند بر عهده آنها گذارده شده و آنها را واسطه ميان خود و او قرار دهيم. آنها همان فرشتگان و جنّ، و به طور كلى موجودات مقدس عالم اند كه بايد، آنها را به عنوان ارباب و خدايان پرستش كنيم تا ما را به خدا نزديك كنند. از آنجا كه دسترسى به اينها نداريم تمثالی براى آنها مى سازيم، و آنان را پرستش مى كنيم!