روایات أئمه(ع) در مورد بلند گفتن بسم الله فراوان است. ابوالفتوح رازى در تفسیرش از امام رضا(ع)، از پدرش، از امام صادق(ع) نقل مى کند: «آل محمد(ص) در بلند گفتن «بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ» اجتماع دارند». هم چنین در تفسیر على بن ابراهیم از امام صادق(ع) روایت شده : «بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ» شایسته ترین چیزى است که به جهر گفته شود و آیه اى است که خداوند فرموده: هرگاه پروردگارت را در قرآن یاد کنى، مشرکان از روى بیزارى به عقب بر مى گردند».
 

در کتب اهل سنت، دو گروه حدیث کاملا متفاوت در مسأله جهر به بسم الله در سنت پیامبر (ص)، سبب اختلاف فتاواى آنها شده است؛ 1-روایاتى که بسم الله را جزء سوره حمد مى شمرد و بلندگفتن را مستحب (یا لازم) مى داند. و دانشمندان اهل سنت ذیل بعضى از آنها تصریح کرده اند که روات آن عموماً از ثقات هستند، مانند حاکم در مستدرک. 2- روایاتى که یا بسم الله را جزء سوره حمد نمى شمرد یا از بلند کردن صدا و جهر به بسم الله منع مى کند. عجیب این که گاه یک راوى معیّن، مانند «انس» چندین حدیث ضدّ و نقیض در این مسئله دارد.