خداوند در آيه 56 سوره احزاب، امر به صلوات و سلام بر پيامبر(ص) كرده است و اين آيه دلالت بر وجوب صلوات بر پيامبر(ص) دارد؛ زيرا مى دانيم امر، ظاهر در وجوب مى باشد مگر اين كه قرينه اى برخلاف آن قائم شود. بنابراين، حدّاقل لازم است يك بار بر آن حضرت صلوات و درود و سلام فرستاده شود.

از موارد اختلاف شیعه و اهل سنت، صیغه تشهد و سلام در نماز است. صورت کامل آن نزد فقهاى شیعه چنین است؛ «اشهد ان لا اله الا الله وحده لا شریک له واشهد أن محمدا عبده و رسوله اللهم صل على محمد و آل محمد السلام علیک ایها النبى و رحمة الله وبرکاته السلام علینا و على عباد الله الصالحین السلام علیکم و رحمة اللّه وبرکاته». نزد اهل سنت، صورت تشهد طبق نقل ابوحنیفه مخالف با چیزى است که مالک مى گوید و این دو مخالف با نظر شافعى است.

تمام فقهاى شیعه، صلوات را در تشهد اول و دوم نماز واجب مى دانند و در غیر آن مستحب. در کتب اهل سنت نیز روایاتى که دال بر وجوب باشد کم نیست؛ از جمله در روایتى عایشه از پیامبر(ص) نقل می کند: «نماز بدون طهارت و درود بر من، قبول نخواهد شد». از فقهاى اهل سنت، شافعى و احمد- در یکى از دو روایت که از او نقل شده- و جمعى دیگر از فقهاء، آن را در تشهد دوم واجب مى دانند، بعضى هم مانند «ابو حنیفه» آن را واجب نشمرده اند.

درباره کیفیت صلوات بر پیامبر(ص)، در روایات بى شمارى که از طرق اهل سنت و اهل بیت(ع) رسیده، صریحاً آمده است: «آل محمّد» را به هنگام صلوات بر«محمّد» بیفزایید.