براى تحصيل خشوع و حضور قلب در دعا و نماز و ساير عبادات، به امور ذيل توصيه مى ‏شود: 1. به دست آوردن شناخت و معرفت درباره خدا؛ 2. عدم توجّه به كارهاى پراكنده و مختلف؛ 3. انتخاب محل و مكان مخصوص نماز و دعا؛ 4. پرهيز از گناه؛ 5. آشنايى با معناى نماز و دعا و فلسفه افعال و اذكار آن؛ 6. انجام مستحبّات نماز و آداب مخصوص عبادت و دعا؛ 7. مراقبت، تمرين، استمرار و پى‏ گيرى زياد؛ 8. تغيير مُجاز، در شكل ظاهرى در عباداتى كه جنبه تكرارى دارد؛ 9. پرهيز از غذاهاى شبهه ‏ناك؛ 10. درخواست نعمت بزرگ حضور قلب از خدا.

«دعا» در جائي است كه تمام تلاش هاى ممكن، انجام گيرد و آن چه در توان و قدرت آدمى است، براى رسيدن به هدف هاى سازنده و مثبتى كه دارد به كار گرفته شود و آنگاه در نارسايى ها و هر آن چه از دايره توان او بيرون است به سراغ دعا برود. بنابراين «مذهب» هرگز دعا را جانشین اسباب و عللى که در دسترس آدمى است قرار نداده است؛ بلکه آن را چیزى مافوق آنها قرار داده است.