روایات زيادي درباره «انتظار» وارد شده است و در آنها تاکید شده که کسی که منتظر امام(ع) خود باشد مانند مجاهدی است که با شمشیر خود در راه اسلام و در رکاب پیامبر(ص) بوده است و انتظار فرج از بالاترین اعمال و عبادات شمرده شده است.

قائلین به فرضیه «جبر استعماري» می گویند مسئله «انتظار» باعث می شود انسان از زیر بار مسئولیت های اجتماعی و فردی فرار کند. در پاسخ این افراد می گوییم روایات تاکید فراوانی دارد که انتظار موجب حرکت های اجتماعی و فردی می شود؛ چون انتظار یعنی از حالت موجود ناراحت بودن و برای وضع بهتر تلاش کردن است. پس فرد منتظر خودسازی و خودیاری اجتماعی دارد و زمینه ها را با آگاه کردن مردم و پذیرش اصول حکومت برای قیام آماده می کند و با ظلم مبارزه می کند. بنابراین در فساد محیط حل نمی شود و تسلیم آن نمی گردد.