آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

روایات زيادي درباره «انتظار» وارد شده است و در آنها تاکید شده که کسی که منتظر امام(ع) خود باشد مانند مجاهدی است که با شمشیر خود در راه اسلام و در رکاب پیامبر(ص) بوده است و انتظار فرج از بالاترین اعمال و عبادات شمرده شده است.

روايات مذهبى كه درباره اهمّيّت مسئله «انتظار» وارد شده است بسیار زیاد است به اين چند روايت به دقّت توجّه كنيد! شخصى از امام صادق(عليه السلام) پرسيد: درباره كسى كه داراى ولايت امامان(عليهم السلام) است و انتظار ظهور حكومت حق را مى كشد و در اين حال از دنيا مى رود چه مى گوييد؟ امام(عليه السلام) در پاسخ فرمود: «هُوَ بِمَنْزِلَةِ مَنْ كَانَ مَعَ الْقَائِمِ فِى فُسْطَاطِهِ ـ ثُمَّ سَكَتَ هُنَيْئَةً ـ ثُمَّ قَالَ: هُوَ كَمَنْ كَانَ مَعَ رَسُولِ اللّهِ»(1)؛ (او به منزله كسى است كه با رهبر اين قيام در خيمه اش باشد و پس از كمى سكوت فرمود: مانند كسى است كه با پيامبر بوده است). نظير همين مطلب در روايات ديگر نيز وارد شده. در بعضى: «بِمَنْزِلَةِ الضَّارِبِ بِسَيْفِهِ فِى سَبِيلِ اللّهِ»(2) و در بعضى ديگر: «كَمَنْ قَارَعَ(3)مَعَ رَسُولِ اللّهِ بَسَيْفِهِ»(4) و در بعضى ديگر: «بِمَنْزِلَةِ الْمُجَاهِدِينَ بَيْنَ يَدَىْ رَسُولِ اللّهِ بِالسَّيْفِ»(5) و در بعضى ديگر: «بِمَنْزِلَةِ مَنْ اسْتَشْهَدَ مَعَ رَسُولِ اللّهِ(صلى الله عليه وآله)».(6)

اين تشبيهات مختلف كه در مورد انتظار ظهور حضرت مهدى(عجل الله تعالی فرجه الشريف) در روايات مختلف وارد شده، بسيار پرمعنا و روشنگرِ اين واقعيّت است كه يك نوع رابطه و تشابه بين مسئله «انتظار» و جهاد و مبارزه با دشمن در آخرين شكل خود وجود دارد؛ گاهى همانند كسى كه در زير پرچم اوست، گاهى همانند مجاهدان در خدمت پيامبر(صلى الله عليه وآله)، گاهى همانند شهيدان. در روايات متعدّدى نيز انتظار چنين حكومتى را داشتن، به عنوان بالاترين عبادت معرّفى شده است، از جمله در حديثى مى خوانيم كه پيامبر(صلى الله عليه وآله) فرمود: «أَفْضَلُ أَعْمَالِ أُمَّتِى إنْتِظَارُ الْفَرَجِ مِنَ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ»(7) و در حديث ديگرى از پيامبر(صلى الله عليه وآله) مى خوانيم: «أَفْضَلُ العِبَادَةِ اِنْتِظَارُ الْفَرَجِ»(8)؛ (بهترين اعمال امّت من انتظار فرج است). اين حديث اعم از اين كه «انتظار فرج» را به معناى وسيع كلمه، شامل شود و يا به مفهوم خاص، يعنى «انتظار ظهور مصلح جهانى» باشد، اهمّيّت انتظار را در مورد بحث ما روشن مى سازد.(9)