اينكه گفته‌اند از جمله شواهد تاثيرپذيرى قرآن از محيط عرب جاهلى، پذيرش تأثير «چشم زخم» است بايد گفت: در قرآن هيچ تصریح يا اشاره‌اى به چشم زخم نشده است. البته اصل موضوع چشم زخم و تأثير منفى آن در جان‌ها و اموال در جاي خود ثابت شده است.
«چشم زدن» از نظر عقلى، امر محالى نيست و پزشكان معتقدند در بعضى از چشم‌ها نيروى مغناطيسى خاصى نهفته شده كه كارائى زيادى دارد و با تمرين مى‌توان آن را پرورش داد. روايات اسلامى نیز به طور اجمال وجود چنين چيزي را تأييد مى‌كند؛ مثلا اسماء بنت عميس خدمت پيامبر اكرم(ص) عرض كرد: «گاه به فرزندانِ جعفر، چشم مى‌زنند، آيا تعويذي براى آنها بگيرم؟» پيامبر(ص) فرمود: «آرى، مانعى ندارد، اگر چيزى مى‌توانست بر قضا و قدر پيشى گيرد چشم زدن بود!». در نهج البلاغه نيز آمده است: «چشم زخم حق است و توسل به دعا براى دفع آن نيز حق است».
قالَ الصّادقُ عليه السّلام :
نَفَسُ الْمَهْمُومِ لِظُلْمِنا تَسْبيحٌ وَ هَمُّهُ لَنا عِبادَةٌ وَ کِتْمانُ سِرّنا جِهادٌ فى سَبيلِ اللّهِ
نَفَس کسى که بخاطر مظلوميّت ما اندوهگين شود، تسبيح است و اندوهش براى ما، عبادت است و پوشاندن راز ما جهاد در راه خداست .
امالى شيخ مفيد، ص 338