«احمد طبرانى» عالم اهل سنت می نویسد: «ابوبكر به هنگام مرگ، امورى را تمنا كرد و گفت: اى كاش سه چيز را انجام نمى دادم، سه چيز را انجام مى دادم و سه چيز را از رسول خدا سؤال مى كردم، اما یکی از آن سه چيزى كه آرزو مى كنم اى كاش انجام نمى دادم، این است: کاش حرمت خانه فاطمه را هتك نمى كردم و آن را به حال خود واگذار مى كردم».

«ابن عبد ربه» درباره هتک حرمت خانه حضرت زهرا(س) چنین آورده است: «ابوبكر، عمر را فرستاد تا افرادی که در خانه فاطمه هستند را بيرون كند و در صورت امتناع با آنان نبرد كند! عمر با مقدارى آتش به سوى آنها روانه شد، ناگاه با فاطمه روبه رو شد. دختر پيامبر گفت: اى فرزند خطاب آمده اى خانه ما را بسوزانى؟ او در پاسخ گفت: بلى مگر اينكه در آنچه امّت وارد شدند، شما نيز وارد شويد». او همچنین نقل می کند که ابوبکر در بستر بیماری گفت: «ای کاش خانه فاطمه را نمى گشودم هر چند آن را براى نبرد بسته بودند».

در مورد احترام خانه حضرت فاطمه(س) باید گفت که، خداوند برای این خانه منزلت والایی قائل شده است. زیرا هنگامی که آيه 36 سوره نور نازل شد: «[نور خدا] در خانه هايى است كه خدا رخصت داده كه قدر و منزلت آنان رفعت يابد...»؛ حضرت رسول اکرم(ص) فرمودند: «خانه حضرت امیرالمومنین(ع) و حضرت فاطمه(س) از جمله ی برترین آنهاست». و همچنین مدت نه ماه به در خانه دخترشان آمده، بر او و همسر گرامی اش سلام مى كردند و آيه تطهیر (33:احزاب) را تلاوت می فرمودند.

مورّخ شهير «عبدالله بن مسلم بن قتيبه» مى نويسد: «ابوبكر عمر را به دنبال کسانی فرستاد که از بیعت با وی امتناع کردند، او به خانه على(ع) آمد و از همه خواست بيرون بيايند وگرنه خانه را به آتش خواهد کشید، و حضور دخت پیامبر(ص) هم در آن جمع مانع این کار نخواهد بود. در این هنگام فاطمه(س) گفت: اى رسول خدا پس از تو چه مصيبتهايى به ما از فرزند خطّاب و فرزند ابى قحافه رسيد، سپس عمر با گروهى على(ع) را بيرون آوردند و نزد ابى بكر بردند و به او گفتند: اگر بيعت نكنی گردنت را مى زنيم».