سرچشمه ترس انسان از مرگ، آن است كه مرگ را به معنی نیستی و فناى مطلق می داند؛ و البته با این تفسیر چیزی وحشتناك تر از مرگ نخواهد بود. اما اگر مرگ را نوعی تولد بدانيم، و معتقد باشيم مرگ نوع كامل تر و عالى ترى از زندگى است، آنگاه مرگ زيبا و دوست داشتنى خواهد بود. از سویی جمعى نيز به خاطر پرونده سیاه اعمال خود، از مرگ وحشت دارند؛ گویا شكنجه‌ هاى طاقت فرسا و مجازات‌هاى دردناك پس از مرگ را با چشم خود مشاهده مى كنند.

دو گروه از مرگ مى‌ترسند، گروه اول كسانی كه آن را به معنى نيستى و فناى مطلق تفسير مى‌كنند؛ و گروه دوم كسانی كه نامه اعمالشان سياه و تاريك است. داستان آب حیات و اکسیر جوانی، نشان از وحشت آدمی از مرگ و عشق به ادامه حیات و فرار از پایان زندگی دارد؛ آری افراد ممتازی هم هستند که به هيچ وجه از مرگ وحشت نداشته و حتى با آغوش باز از مرگ استقبال می کنند، اما تعداد آنها اندک است.