«غرور» از جمله رذايل اخلاقى است كه هم در ميان علماى اخلاق معروف و مشهور است و هم در ميان توده‏ هاى مردم. «غرور» دارای آثار سوء فراوانی از جمله از خود بیگانگی، فراموش کردن موقعیت فردی و اجتماعی، غوطه ور شدن در جهل و بی خبری و دور شدن از خدا و نزديك شدن به شيطان است. در واقع غرور بعنوان یکی از عوامل اصلی رانده شدن شیطان از درگاه خدا و یکی از علل نافرمانی بسیاری از اقوام پیشین در برابر دعوت انبیاء مطرح بوده است.

خداوند در سوره «فرقان» با به تصویر کشیدن صحنه ای از پشیمانی بسیار شدید ظالمان از کردار گذشته خود، زبان حالشان را این گونه بیان می کند که: «روزى که ستمکار دستان خود را [از شدّت حسرت] به دندان مى گزد و مى گوید: اى کاش با رسول [خدا] راهى برگزیده بودم! * اى واى بر من، كاش فلان [شخص گمراه] را به دوستى انتخاب نكرده بودم». آری آنها عامل اصلى بدبختى خود را دوست گمراه كننده مى شمرند كه حجابى در مقابل ديدگان آنها ايجاد كرده بود كه از مشاهده جمال حق محروم ماندند.