بی شك بخشى از حوادث ناراحت كننده، اثر مثبتى در بيداری انسان از خواب غفلت و نجات او از چنگال خودكامگى دارد. در واقع وفور نعمت، قدرت حكومت و برخوردارى از سلامت، چنان انسان را مغرور مى سازد كه به كلى خود را فراموش کرده و همه مواهب را از خود دانسته، و زندگى را جاودانى مى پندارد. انسان در اين حال به موجود خطرناكی تبديل می شود که اگر مشکلی برای او پيش نيايد، زندگى خود را تباه مى سازد. اما گروه انسان های بسیاری از این حوادث پند گرفته و به اصلاح خویش می پردازند و این فلسفه مهم و قابل ملاحظه ایی است.

در روایات اسلامی آثار منفی فراوانی برای حسادت شمرده شده است مانند: از بین برنده حسنات، بدترین بیماری اخلاقی، سرآغاز صفات رذیله، شقاوت دنیا و آخرت و ... با دقت در این مفاهیم پی به این حقیقت می بریم که در روایات اسلامی درباره کمتر صفتی از صفات رذیله چنین تعابیری دیده می شود؛ چرا که آتش حسد می تواند تمام خرمن سعادت انسان و حسنات او را بسوزاند و زحمات یک عمر او را بر باد دهد به گونه ای که دست خالی از دنیا برود.