انتظار عامل تخدیر کننده ای نیست که موجب انفعال شیعه در برابر مشکلات و حواله دادن شان به آینده ای نامعلوم شود. برعکس، شیعیان همواره با استمداد از آموزه های قرآنی که سرنوشت بشر را در دستانش معرفی می کند به اصلاح مشکلات خود پرداخته اند. بر همین اساس ظهور را فقط به معنای فرصتی برای رفع مشکلات شان نمی دانند و شمایل آن را زمانه ای برای به فعلیت رسیدن همه جنبه های انسانی و آسمانی وجود انسان به عنوان خلیفه الله در زمین ترسیم می کنند. جنبه هایی که حتی در پیشرفته ترین کشورها هم به منصه ظهور نرسیده است و زاییده عشق آدمی به آگاهى، زيبايى و نيكى است. ظرفیت های به فعلیت نرسیده جامعه بشری برای ایستادن در بالاترین نقطه کمال این حوزه های سه گانه خود دلیل این است که باید روزی حکومتی عادلانه بر جهان حاکم شود که آنها را برآورده سازد.

«انتظار» یعنی انسان از وضع موجود ناراحت باشد و برای ایجاد وضع بهتر تلاش کند. بنابراین فرد منتظر از همكارى با عوامل ظلم و فساد دوری می کند و با آنها مبارزه می نماید و به خودسازى و خوديارى و جلب آمادگي هاى جسمى، روحى، مادّى و معنوى، براى تشکیل حكومت جهانى و مردمى می پردازد. از این روست که انسان منتظر به «مجاهد» تشبیه شده است.