اهمیت «دعا» و «نیایش» به حدی است که روان شناسان و سیاستمداران نیز به ضرورت آن پی برده اند. از این رو «دیل کارنگی» می گوید: «در آمریکا به طور متوسط هر 35 دقیقه یک نفر انتحار می کند، و... اگر مردم دنبال آن آرامشی که در مذهب و دعاهای مذهبی پنهان است، می رفتند بیشترِ این خودکشی ها منتفی می شد». همچنین «ماهاتما گاندی» می گوید: «من در تجارب زندگی خود، تلخ کامی های بسیار سخت داشته ام که مرا دست خوشِ ناامیدی می ساخت، اگر توانسته ام بر این ناامیدی ها چیره شوم به خاطر دعا و نمازهایم بوده است...».

دعا و نیایش، از سرمایه های بسیار ارزنده و از حقایق مسلّم اسلام است که استفاده صحیح از آن، سبب پرورش روح و جسم انسان ها می شود. از این رو «الکسیس کارل» می گوید: «هیچ ملّتی در تاریخ به سقوط و زوال قطعی نیفتاد، مگر آن که قبلاً دعا را ترک و خود را برای مرگ آماده نمود... دعا عمیق ترین آثار را به روح و فطرت انسان می گذارد و او را آن چنان رشد می دهد که جامعه، محیط و وراثت بر او تنگی می کند...». در واقع دعا و نیایش در روح انسان اثر گذاشته و او را در راه رسیدن به آن هدف به تکاپو و جنبش وامی دارد.