همان طور كه اسم خداوند به منزله دارو است، ياد او نيز به مثابه شفاست. براي درمان هر دردي دارويي معلوم، با مقدار و كيفيتي مشخّص لازم است كه اگر از حدود معين آن، فراتر رفت ديگر اثري ندارد؛ از اين رو سالكِ ذاكر، براي شفاي امراض خويش بايد بر ذكر مأثور اقتصار كند وگرنه طرفي نمي ‏بندد.