این آیه شبيه آياتى است كه با تمثیل و کنایه در صدد تشبيه «معقول» به «محسوس» است. منظور از آسمان در آن عوالم ملكوت است و منظور از نزديک شدن شياطين به آسمان و «استراق سمع» و «طرد شدن آنها» به وسيله «شهاب ها» اين است كه اين شياطين هر گاه بخواهند به عالم فرشتگان نزديک شوند، به وسيله نور ملكوت طرد مى شوند. البته از آنجا که می توان با شواهد قرآنی و حدیثی، آسمان را به معنای آسمان معنوی و ستارگان را می توان به معنای شخصیت های روشنی بخش جامعه انسانی دانست، با توجه به این معانی، معنای آیه این است که همواره شياطين در تلاشند تا به آسمان حقیقت راه يابند و با انواع‏ وسوسه ها در دل مؤمنان راستين و حاميان حق نفوذ كنند. اما مردان الهى و رهبران راه حق از پيامبران و امامان گرفته تا دانشمندان متعهد، با امواج نيرومند علم و تقوای خود آنان را از نزديک شدن به اين آسمان باز می دارند.

امام حسن مجتبی(ع) درباره امامت و خلافت نكاتي را به برادرش «محمد بن حنفيه» گوشزد نمود. ايشان فرمود: «بعد از من امام حسين(ع) به مقام امامت مي رسد و اين مقام، مخصوص آن حضرت است و قابل ارث نيست كه از پدر به فرزند به ارث برسد؛ بلكه موهبتي است الهي. مبادا در اين كار طمع كني و بگويي من هم فرزند علي(ع) و برادر حسن(ع) هستم پس من هم شايسته مقام امامتم». پس از اين سخنان و بيان اعتقادش درباره امام حسين(ع)، روشن شد كه ديگر محمد بن حنفيه ادعاي امامت ندارد.