در اینکه چگونه خدا بين انسان و قلبش فاصله مي شود؟ برخي تفسيرها اين مطلب را به پيروي از ظاهرِ برخي نصوص به همان «حيلوله قدرت» معني مي كنند و مي گويند: منظور آن است كه گاهي انسان تصميم بر انجام كاري مي گيرد، بعد خدا او را پشيمان مي كند و نمي گذارد كه تصميمش را ادامه دهد و يا عملي سازد. ولي اگر ما دليل عقلي مطابق با آيه داشتیم و ادله نقلي ديگر هم آن را تأييد كرد، داعي نيست كه از ظاهر آيه دست برداريم؛ چون انسان كه موجود صمدي و درون پُر نيست؛ بلكه او موجودي، اجوف و ميان‏ تهي است، پس بين انسان و خود انسان، احاطه هستي حق فاصله است.