راه رسيدن به حكمت عبادت آن است كه عابد جز معبود چيزي را نبيند و چيزي جز حق را دوست نداشته باشد و تنها در اين صورت است كه نگرانی از چیزی ندارد؛ چون چيزي كه از دست رفتني باشد مورد علاقه او نيست و چيزي هم كه مورد علاقه او باشد از دست رفتني نيست. انسان گاهي از گذشته غمگين و از آينده هراسناك است؛ اگر كسي از گذشته و آينده نجات يافت، ديگر سخن از ماضي و مستقبل نيست، از زمان بالاتر آمده است، چيزي را قبلاً از دست نداده تا غمگين باشد و چيزي را بعداً از دست نمي‏دهد تا الان بترسد. اين نشانه پي بردن به حكمت عبادات است.