شفاعت خواهى از اولیاء خدا با شفاعت خواهى از بتها یکی نیست؛ زیرا اوّلاً: مشرکین بتها را عبادت مى کردند و شرک در عبادت داشتند. ثانیاً: علاوه بر شرک در عبادت شرک در ربوبیّت و مدبّریت هم داشتند و بتها را همه کاره و مستقل می دانستند. ولی در شفاعت خواهى: پیغمبر را انسان و مخلوقى از مخلوقات خدا مى داند و فقط مى گوید چون خداوند به او اذن شفاعت داده است من از او مى خواهم که مرا شفاعت کند.

گرچه شفاعت حق خداست، امّا شیعیان اعتقاد دارند که خداوند از این حق به پیامبران(ص) یا اولیای خود اعطا نموده و مسلّماً شفاعت ایشان هم روى حساب است و کسانى شفاعت مى شوند که شرایط به خصوصى داشته باشند و اذن الهى هم براى شفاعت از چنین کسانى داده شده است. حال اگر ما گفتیم اى رسول خدا ما را هم جزء آنان قرار بده؛ این چرا شرک باشد؟