عبدالله بن عمر در ایام خلافت امام على(ع) از بیعت سر باز زد، و به زاویه انزوا خزید و از مسائل سیاسى و اجتماعى، کناره گیرى کرد ولی با معاویه و پس از او با فرزندش یزید، بیعت کرد و در زمان عبدالملک، شبانه براى بیعت به سوى حجّاج بن یوسف رفت تا دست در دست او نهد و یک شب، بدون امام و پیشوا نمانَد تا بر مرگ جاهلى مرده باشد. حجّاج هم که مى دانست این همه، از سرِ ترس و بیچارگى اوست، تحقیرش نمود و پایش را دراز کرد، تا عبد الله، دست بر پایش نهد و بیعت کند! او هم دست بر پای او نهاد و بیعت کرد.