او محمّد بن احمد بن ابوبکر بن عرام بن ابراهیم بن یاسین بن ابوالقاسم بن محمّد ربعى شیبانى أسوانى اسکندرانى شافعى تقىّ الدین ابو عبدالله، امام، محدّث، فقیه، و مفتى اهل سنّت بود. وى در سال (703) متولّد شد و در سال (777) وفات یافت. شرح حال وى در «شذرات الذهب» موجود است.
امام شیبانى شافعى در فضائل امیرالمؤمنین(ع) چنین سروده است: ولا تنس صهرَ المصطفى وابن عمه *** فقد کان بحراً للعلوم مسدّدا. وأفدى رسول الله حقّا بنفسه *** عشیّةَ لمّا بالفراش توسّدا...؛ و داماد مصطفى و پسر عمویش را فراموش نکن که دریاى علوم و تأیید شده از سوى خداوند بود. و خود را به حقّ، فداى رسول الله کرد شبى که در رخت خواب (پیامبر) خوابید. و هرکس مولاى او پیامبر است پس على براى او مولا و کمک کارِ به حقّ شده است... این ابیات، منتخبى است از قصیده بزرگى که به هزار بیت مى رسد.
قال الصادق (عليه السلام) :
إِنَّ ضَيْفَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ رَجُلٌ حَجَّ وَ اعْتَمَرَ فَهُوَ ضَيْفُ اللَّهِ حَتَّى يَرْجِعَ إِلَى مَنْزِلِهِ.
مردى که حج يا عمره انجام دهد ميهمان خدا است و تا زمانى که به منزل خود بازگردد در اين ميهمانى قرار دارد
وسائل الشيعه: 14/586