با توجّه به سیر و سیاق آیه تردیدى نیست که مراد از «عهدی»‌ که خداوند صراحتا گفته آن را به ظالمان نخواهد داد، همان مقام «امامت» است، چرا که «لا ینال عهدى الظّالمین»،جواب «و من ذرّیّتی» است که همان درخواست امامت توسط ابراهیم(ع) برای ذریّه اش می باشد. بعضی از مفسران و علماى اهل سنت مانند فخر رازی و بیضاوی نیز به این مطلب اعتراف کرده‌اند.

قرآن در آیات بسیارى از امامت سخن به میان آورده است. از جمله در آیه 124 سوره بقره، چنین آمده است: «[به خاطر آورید] هنگامى که خداوند، ابراهیم را با وسائل گوناگونى آزمود؛ و او به خوبى از عهده این آزمایش ها بر آمد. خداوند به او فرمود: «من تو را پیشواى مردم قرار دادم»! ابراهیم عرض کرد: «از دودمان من (نیز امامانى قرار بده!)» خداوند فرمود: «پیمان من، به ستمکاران نمى رسد»!». این آیه به ما مى فهماند که امامت، منصبى است الهى که فقط به بندگان شایسته داده می شود.