انگيزه توابین، احساس ندامت از گناه، و شوق به جبران خطا بود. احساس عميق پشيمانى و شور و شوق سوزان به شستشوى گناه، قيام توابين را به صورت يك قيام انتحار آميز جلوه گر ساخته بود. آنها فقط در صدد گرفتن انتقام و جبران لغزش و گناه خود بودند و نه طالب فتح و پيروزى بودند و نه خواهان حكومت و غنيمت، بلكه يگانه هدفشان انتقام بود و تشنه مرگ در راه هدف خود بودند، به طورى كه دشمن به آنها امان داد ولى آنها از قبول امان سرباز زدند.